De start van het project

Inmiddels ben ik twee weken van start gegaan met mijn project. Mijn project is bij de Morning starr in het Vietnamees genaamd Saoi Mai. De Morning starr is een kliniek voor jeugdigen met een beperking. Hier zijn zeventien klassen met verschillende beperking, zoals ADHD of Autisme of syndroom van down. Er zijn klassen voor baby’s tot kinderen van 17 jaar.

We hebben de vrijdag voorafgaand aan ons project een kennismaking gehad met de locatie en de directeurs. Tijdens de introductie werden er vragen aan ons gesteld over wat onze specialisatie was en wat wij voor het centrum zouden kunnen betekenen. Al snel werd de taalbarrière duidelijk en zaten we er iets wat ongemakkelijk met zijn drieën bij. Aangezien niemand Engels kan praten, moet de tolk alles vertalen. Dit gaf een vreemd effect, omdat je hierdoor een tussen persoon in je gesprek hebt. Je mist het persoonlijke contact en de connectie die je normaal gesproken met iemand maakt. Aangezien er meer naar de tolk dan naar jou wordt gekeken. Ook werd er regelmatig naar ons gewezen en gelachen. Ik vroeg mij op zulke momenten af waar ze het nou precies over hebben. De tolk legde uit dat ze aan het overleggen waren op basis van onze ervaring in welke klas we geplaatst zouden worden. Toen ze naar mijn expertise vroegen legde ik uit ervaring in de jeugdpsychiatrie te hebben, kinderen met gedragsproblemen. Iris vertelde geen ervaring met gedragsproblematiek te hebben en Lisa met mensen met een handicap. Op basis hiervan besloten ze Iris L in de klas te plaatsen van 0 tot 3 jaar en Lisa in de klas van 12 tot 17 jaar Aan mij werd gevraagd of ik een meer uitdagende klas zou willen geplaatst worden. De pittigste klas waarbij de kinderen bijten en krabben. In de eerste instantie sprak mij dit aan, omdat ik Nederland ook bekend ben met automutilatie of zelfbeschadigend gedrag. Echter vroeg ik aan de directie wat de intelligentie van deze groep was en toen zeiden ze kinderen van twee jaar. Ik heb toen aangegeven dat dit niet is waar mijn voorkeur naar uit gaat en ook niet iets is waar ik ervaring mee heb. Aangezien ik werk met kinderen met een normale intelligentie of lvb en in deze context niet van betekenis van hun kan zijn of mijn expertise met hen kan delen. Toen hebben we in overleg besloten dat ik toch naar een andere klas zou gaan Allen kregen we te horen dat we eerst mochten aankijken en daarna beslissen of dit de juiste groep voor ons was. Tijdens de rondleiding gingen we langs allen klassen en het voelde voor mij alsof we ‘’aapjes aan het kijken’’ waren.  De kinderen werden heel druk van ons bezoek en sprongen en schreeuwden voor de ramen. Eenmaal aangekomen in mijn klas, sprong één van de kinderen mij direct in de armen en wou mij niet meer loslaten. Nadat de juf hem van mij los moest trekken, moest het jongentje erg huilen. Iris, Lisa en ik keken elkaar aan en zeiden alle drie tegelijk hechtingsstoornis. Dit is zeker niet bedoelt om te stigmatiseren, maar het was uit de situatie voor ons direct duidelijk op te maken. Na de rondleiding was ik vol van alle indrukken en zaten we alle drie met veel vragen in ons hoofd terug in de bus.

Na de kennismaking was maandag onze eerste week. In eerste instantie ben ik op een groep geplaatst met kinderen met zwaar verstandelijke beperking, die niet zelf kunnen praten en eten. Hier zat de jongen in de klas waar ik in bovenstaande alinea over vertelde.  Deze jongen wou in de eerste week continue op mij klimmen en in mijn armen liggen. Hierdoor konden zowel de jongen als ikzelf niks van de les volgen. Wanneer iemand anders ‘aandacht’ van mij kreeg werd hij boos en hij maakte veel spullen van andere kinderen of materiaal in de klas kapot.  Ik heb zijn gedrag proberen te stoppen door nee of stop in Vietnamees te zeggen, zodat hij mij hopelijk zou begrijpen met zijn beperking. Echter bleef hij op mij klimmen en wanneer hij van mij af werd gehaald begon hij zichzelf hard te slaan. De leraren schreeuwen naar de kinderen en slaan met een stok op de tafel dicht bij het kind wanneer zij niet willen luisteren. Dit maakt dat het jongentje zichzelf nog meer gaat slaan en de kinderen met Autisme moeten huilen of hun handen over hun oren doen. De directie heeft het einde van de week met ons geëvalueerd of deze klas geschikt voor ons was. Ik had erg dubbele gevoelens bij mijn klas, de doelgroep is niet waar mijn hart ligt of waar ik ervaring mee heb. De directrice gaf aan dat er een klas was met jonge kinderen van drie jaar die wel konden praten en goed een vrijwilliger in de klas konden gebruiken.

Inmiddels zit ik nu in een andere klas. Een klas die veel beter bij mij past, met hele bijzondere en leuke kinderen. Een geheel nieuwe ervaring voor mij, omdat het nog zeer jonge kinderen zijn van 2 tot 5 jaar. Sommige kinderen krijgen dan ook nog flesvoeding. Ik maak korte dagen van half 9 tot 11 en van 2 tot half 5. Tussendoor hebben de leraren en de kinderen een slaappauze. Zelf ga ik niet slapen, omdat ik mij totaal niet moe voel en Lisa, Iris en ik gaan naar een bakkerij om daar te lunchen en aan school te werken. We hebben inmiddels een target gezet en gaan een ontwikkeling/activiteiten boek voor de teachers maken met daarin activiteiten die aansluiten bij het niveau, problematiek en leeftijd van de kinderen. In alle drie van onze klassen liepen we vrijwel tegen dezelfde problemen aan, waaronder dat er veelal dezelfde activiteiten worden uitgevoerd gedurende dag. Activiteiten waarin de kinderen overgevraagd worden en die niet altijd aansluiten bij hun ontwikkelingsleeftijd. We hebben zelf al ontdekt dat we veel initiatief moeten nemen om dit project uitdagend voor ons te maken en ons niet een kleuterjuf te voelen. Aangezien ik de eerste weken de kippetjes dans heb gedaan, getekend en heb gespeeld met de duplo. Leuk om hiermee mijn project te halen, maar hier haal ik zelf niet direct heel veel voldoening uit.

Tijdens de eerste twee weken ben ik al tegen verschillende culturele barrières aangelopen. Er gebeuren hier situaties waar ik zelf niet achter sta en hierdoor heb je te maken met verschillende dilemma’s. Hou je vast aan je eigen normen en waarden en geef je grenzen aan, of ga je mee wat voor hun gebruikelijk is in hun cultuur. Er was van tevoren al aan ons vertelt dat eten een belangrijk onderdeel van de dag is. De kinderen krijgen drie warmen maaltijden per dag. Wanneer zij niet willen eten, wordt hun hoofd vastgehouden en worden ze gedwongen om te eten. Ook als ze het uitspugen krijgen ze opnieuw weer hap in hun mond. Ik heb hier dan ook thuis om moeten huilen, omdat dit voor mij moeilijk was om te zien. Ik probeer met een open houding het project in te gaan, open vragen te stellen, de mensen niet te veroordelen. Echter wil ik wel bij mijzelf blijven en heb ik aangeven dit niet te gaan doen. Het heeft echter geen nut om als buitenstaander te proberen deze patronen te gaan veranderen, want dit is wat hier gebruikelijk is. Veel situaties die wij apart of raar of niet oké vinden, hebben veelal met verschil in cultuur te maken. Dat betekent echter niet dat ik er wel het gesprek met de tolk en de teachers over aan ga. De functie die wij in Nl hebben is een heel andere functie die zij hebben. Al snel merk je het verschil in kennis en niveau wat zij hebben meegekregen in hun opleiding en wij in de onze. De leraren doen hun best om de kinderen naar hun zin maken, maar er wordt weinig gedaan met de problematiek die de kinderen hebben. Er wordt meer gefocust op gedrag wat de kinderen laten zien, dan wat eronder zit. Hygiëne is een veelbesproken punt tussen Lisa, Iris en mij, omdat hier weinig mee wordt gedaan. De kinderen plassen in emmer in het lokaal. Ze gebruiken geen toiletpapier, hebben geen onderbroek of wassen hun handen. Het betekent zeker niet dat dit project alleen maar negatief is, want het is voor mij juist super leerzaam om te zien hoe de mensen het daar aanpakken. Ik herken wat mijn nichtje Merel zegt dat je als Westerse er niet een stempel op kunt zetten, want daar is verschil te groot voor. Wij hebben de klok en zij de tijd.

Ik probeer weinig verwachtingen te hebben, omdat het een totaal andere cultuur is en ik van tevoren wist dat ik geen baanbrekende verschillen ga uitmaken daar. Je leert hier te dealen met verschillende aspecten van de cultuur. Ik leer om mij meer flexibel op te stellen, initiatief te nemen om het project voor mijzelf uitdagend te maken. We mogen bijv. nu door ons voorstel meekijken in de observatie ruimte en tijdens de individuele therapie lessen. Aspecten die beter aansluiten bij onze opleiding. De eerste week wou ik het liefst alles zo snel mogelijk aanpakken en veranderen, alleen ontdekte ik dat het niet zo werkt. Ik zal meer een beroep moeten doen op mijn geduld en aanpassen waar mogelijk.  Zij moeten wennen aan mij en ik aan hen. Ik merk dat ik mijzelf hier al in Vietnam in drie weken al meer tegengekomen ben, dan in Nederland.