Een trekking in Sapa

Het heeft even op zich gewacht, maar hij is er weer hoor een nieuw reisverhaal. Ik moet ver terugblikken voor dit verhaal, want ik ben mijn reisdagboek verloren waarin ik mijn reisverhalen opschreef. Helaas schrijf ik dit verhaal uit bed, want ik heb een voedselvergiftiging onder de leden gekregen. Het halve huis heeft er last van en Lisa, Iris en ik riepen nog stoer aan tafel, terwijl de andere in hun bedjes lagen, ‘’Onze Nederlandse maagjes hebben het overleeft en hebben gelukkig nog nergens last van’’.  De volgende dag waren wij helaas ook de sjaak. De details zou ik jullie besparen 😉

Waar zal ik beginnen een week geleden hebben we onze eerste city trip gemaakt naar Sapa. Tijdens de zes uur durend rit naar Sapa sliepen we in een sleepingbus. Een bus met bedden zowel onderin als  bovenin. Ondanks de vele bochten een comfortabele rit en toch wel heel tof om een keer meegemaakt te hebben. Eenmaal aangekomen in Sapa zijn we op zoek gegaan naar een tentje waar we Westers eten konden krijgen. Aangezien we in Vietnam nooit precies weten wat we krijgen en na iedere dag rijst, echt een keer wat anders wouden. Uiteindelijk blijkt achteraf dat je toch beter kunt kiezen voor de Vietnamese keuken, want de Westerse keuken is laat maar zeggen niet opperbest hier. Je hebt als enige optie een slap aftreksel van een soort pizza of vette French Fries.  Na het eten hebben we een taxi genomen naar een dorpje buiten Sapa. In het dorpje werden we opgewacht door allerlei vrouwtjes in traditionele kleding. Zij liepen met ons mee naar ons hostel genaamd Hoa Kim homestay.  Ons hostel lag op een mooie plek buitenaf tussen de bergen. De vrouwtjes wouden bij het hostel allerlei portemonneetjes aan ons verkopen. Je moet dan ook zeer discreet zijn in het nee zeggen, want anders blijven ze achter je aan lopen. Ik weet dan nu ook wat nee betekent in het Vietnamees. Oftewel không, zoals wij het uitspreken Gong.

De tempratuur in Sapa was erg koud en hier waren wij allen niet opgekleed. Ik heb dan ook in het bed lekker lopen bibberen en met mijn kleren aan geslapen. We sliepen in een grote slaapzaal voor twintig personen en midden in zat de bar en de keuken waar we samen met de andere backpackers hebben gesmuld van het avondeten. Uiteraard weer met rijst, maar ook met heerlijke gewokte groente waaronder een soort van courgette en mijn persoonlijke favoriete Fried spring Rolls. In het hostel hebben we backpackers ontmoet die echt al mega veel reizen hebben gemaakt. Zo had een jongen alle vlaggen van de landen die hij had bezocht op zijn backpack genaaid. Er was op zijn tas bijna geen plek meer voor nog een vlag. Heel vroeg naar bed gaan was dan ook niet echt een optie. Doordat het hier ook erg mistig was, konden wij de eerste dag nog niet genieten van de mooie rijstvelden en prachtige landschappen die Sapa te bieden heeft.

De volgende ochtend gingen wij op trekking met onze vrouwelijk Hmong gids Chocho. Een pure Vietnamese vrouw die ons echt off road meenam. De trekking zelf was heel bijzonder, vol goede moed zijn we gestart, alleen halverwege zakte toch bij sommige de moed in de schoenen. Zo vroeg iemand hoelang we nu inmiddels onderweg waren en dit bleek nog slechts 1,2 km van de 8 km te zijn. Je merkt direct dat wij als Nederlands niks gewend zijn, want binnen no time waren we al nat van het zweet of puffend opzoek naar ons watertje.  Cho Cho lachte stiekem ons een beetje uit. De wegen waren nog best gevaarlijk, doordat we over glibberige modderige padden gingen en de berg op en af moesten beklimmen. Ook liepen we over de smalle paadjes achter elkaar en als je niet goed meer naar het pad keek of even afgeleid was, zakte je tot heel diep met je voet in het ‘drijfzand’. Dit vroeg van ons wat behendigheid en uitdaging en niet iedereen heeft goede evenwicht.  Zo zijn er vier van de zeven van ons gevallen. Ik had het geluk dat ik groot deel van de trekking achter Cho Cho heb gelopen en hierdoor haar voetstappen kon volgen. Hierdoor ben ik zonder kleer scheuren weer teruggekomen. Cho Cho heeft nog muziek gemaakt op een blad en ons meer over de Vietnamese cultuur vertelt. Hierdoor vielen meer dingen voor mij op zijn plaatst, namelijk waarom wij zo vaak de vraag krijgen of we al getrouwd zijn en kinderen hebben. Zo vertelde Cho Cho dat sommige meisjes hier al op dertienjarige leeftijd trouwen en kinderen krijgen en worden verkocht. Er komt dan een jongen/man uit een ander dorp op bezoek en die wijst dan een ander meisje aan en zegt met haar wil ik trouwen. Dit meisje heeft hierin geen keuze en wordt tegen haar wil in meegenomen en ziet haar ouders en haar dorp nooit meer terug. Sommige meisjes blijven wel in het dorp en trouwen daar heel jong met iemand die door hun ouders voor hen is uitgekozen. Dit verklaart ook waarom wij in Sapa zeer jonge meisjes zagen die kinderen in draagdoek droegen. Wij dachten nog naïef dat het misschien broertjes of zusjes van elkaar waren en zorgden voor elkaar. Cho Cho benoemde dat er ook een geheel andere kant aan het verhaal zat, namelijk Vietnamese meisjes die naar de grens van China gingen opzoek naar een rijke man. Dit doen de meisjes, zodat zij niet meer hoeven te werken. Cho cho noemde deze meisjes lui en zei dat in de werkelijkheid vaak tegenviel. Tijdens de trekking werden we ook geconfronteerd met de armoede die de gezinnen hier kennen. Wij kwamen hoog in de bergen kleine kindjes tegen die zonder onderbroek in hele oude kleren rondliepen, met voor hen veel te grote schoenen aan. De kinderen werden heel vrijgelaten, zo had een van de kleinste kinderen een bijl in zijn handen waarmee hij in de grond aan hakken was. Ook had hij regelmatig een grote snottebel die hij opslurpte. Achteraf laat dit ook weer de verschillen tussen de Vietnamese cultuur en de Nederlandse zien. Waar wij in Nederland veelal aan onze kinderen meegeven dat belangrijk is om individu te zijn en zelfstandig te worden. Waar we leven met een vaste structuur en in een prestatiemaatschappij. Neem nou als voorbeeld het iets wat uitvergrote programma luizenmoeder als voorbeeld. Het is confronterend om dit te zien, maar ik neem tegelijkertijd de gedachte in mijn hoofd dat ik niet iedereen kan helpen en het niet wil betekenen dat deze kinderen ongelukkig zijn.

 Aan het einde van de ongeveer 5,5 uur durende tocht, waren we er dan ook allemaal klaar mee en hebben we potje zitten vloeken en zuchten met elkaar. Cho Cho bleef maar zeggen dat nog even duurde, voordat er lunchpauze was en ook zouden we nog langs een waterval gaan. Hier besloten sommige van ons dit stuk over te slaan en op ons te wachten. Ik heb besloten nog wel naar de waterval te gaan en ben blij dat ik van het uitzicht heb kunnen genieten. Aan het einde van de tocht hebben we gegeten bij Cho Cho haar huis. Haar gezin kookte voor ons en haar klein kinderen dartelende om ons heen. Cho Cho woont hoog in de bergen en woont hier gezamenlijk met al haar kinderen en zeventien kleinkinderen. We krijgen een overvloed aan eten en konden dit allemaal niet op. Cho cho vroeg ons regelmatig of we het eten wel lekker vonden en als we ook maar naar één keer naar een gerecht keken of iets pakte met onze stokjes, schepte ze snel bij ons meer op het bord. Na het eten leek ze zich iets wat beledigd te voelen, over dat wij niet al het eten hebben opgegeten. We hebben Cho Cho bedankt voor de prachtige tocht, waarbij we over de on-bewandelde paden bijna geen enkel iemand zijn tegenkomen. Helemaal uitgepuft zijn weer terug naar Hanoi gegaan.