Tam Coc

Het eerste weekend van maart zijn we met zijn drieën naar Tamcoc gegaan. Dit was in één woord geweldig. Wat is dit een prachtige plek. We hadden een bus geboekt die ons naar Ninh Bihn zou brengen, de stad die dichtbij het kleine dorpje Tam Coc ligt. Echter toen we aankwamen op het busstation konden wij de bus en zijn kenteken niet vinden. Het was één groot doolhof van wel honderden bussen en ja de tijd tikte en onze bus bleef spoorloos. Ook konden we niemand om hulp vragen, want niemand spreekt hier een woord Engels en zelfs met behulp van google translate kwamen er niet uit. De paniek begon bij sommige toe te slaan, ondertussen werden door allerlei andere glimlachende taxichauffeurs aangesproken of we niet met hun mee wouden rijden. Uiteindelijk hebben we nog stuk gerend en onze bus gevonden. Die op een totaal andere plek was. De bus zag eruit als een discobus met allerlei gekleurde lampjes. Na een rit van twee uur zijn we aangekomen in Ninh Bihn. Hier zou een taxi ons brengen naar ons hostel in Tam Coc. De taxichauffeur leek niet bekend met onze locatie te zijn en nam een route met zeer nauwe padden. Uiteindelijk ging hij een steeg in die zo smal was dat je de deuren van de auto niet meer open kon doen. Wij zaten gespannen in de auto en ondertussen werd de auto aan alle kanten geraakt. Wat had ik een medelijden met de taxichauffeur. Het steegje werd maar smaller en smaller en we moesten een afslag naar rechts maken. Echter zaten we volledig vast met de auto en deze kon letterlijk geen kant meer op. De chauffeur bleef het nog steeds proberen van er weer in rijden tot er weer uit. Ondertussen hadden wij al benoemt dat wij wel verder wouden lopen. Dit leek de chauffeur niet te begrijpen, want vol zelfvertrouwen bleef hij door gaan. Het was zo kant en klaar als een pakje boter dat hij deze afslag onmogelijk kon halen, laatst staan eruit nog kon komen. We zaten helemaal vast tussen de muur en de rotsen. Toen de chauffeur ook tot dit besef kwam, konden wij met de voet verder gaan. We keken de chauffeur met medelijden aan en vonden het zo zielig. Er was niks meer aan te doen, want wij konden niks meer voor deze beste man betekenen. Ik vraag met tot de dag van vandaag hoe hij er ooit is uitgekomen. Vanaf de auto maakte we een mooie wandeling naar ons hostel genaamd Westlake. Dit hostel kan ik iedereen die ooit nog naar Vietnam gaat aanraden. We werden met heel warm welkom ontvangen door de eigenaresse die Engels spreekt. Ons Hostel bevond zich op hele rustige locatie dicht aan het water. Voor onze kamer hadden we een sinaasappelboom staan en op dit plekje ben ik helemaal tot rust gekomen. In tegenstelling tot mijn kamer in Hanoi hoorde we weer de geluiden van de vogels in plaats van 24/7 het getoeter van de auto’s en scooters. Op het terras van ons Hostel besloten we plannen te maken wat we dit weekend wouden gaan doen. De eigenaresse heeft ons een kaart gegeven en omcirkelt welke plekken de moeite waard zijn om te zien. We kozen ervoor gezien de tempratuur van 33 graden om eerst gaan bootje te varen. Dit bootje werd gestuurd door mevrouw haar voeten. Fascinerend om te zien, alsof het niks is! Heerlijk om zo door het water te varen en al een kleine impressie van de omgeving te krijgen. We zijn door pikdonkere grotten gevaren, waarbij ik mij afvroeg hoe de mevrouw hier nog door heen kon varen zonder een andere boot te raken en recht te blijven sturen. Het was blijkbaar een hele eer voor de vrouw dat wij als drie blanke en blonde dames bij haar in bootje zaten. We werden door alle andere boten aangestaard en trots riep de vrouw naar de andere bestuurders van de boten, die ons ook allemaal zaten aan te gapen en te glimlachen. Dit was zacht gezegd heel bijzonder en ook wel apart om mee te maken. Als afsluiter van de heerlijke dag namen we een ijsje en besloten we gezamenlijk een nachtje erbij te boeken. We hebben de hele avond samen op het terras voor ons huisje gekletst en genoten van het mooie weer. De volgende ochtend werden we wakker en konden we kiezen uit een heerlijke ontbijt. We besloten natuurlijk om voor brood met een gebakken eitje te gaan. Waarbij we nog smoothie van mango gekregen en koffie/thee. Echter hebben we deze niet opgedronken, omdat die mierzoet was. Een goede reminder voor de volgende keer om thee of koffie zonder suiker te vragen. Na het ontbijt hebben we een fietst gehuurd en zijn we naar de Mua Cave gefietst. Dit ging harstikke goed en ondanks de slechte wegen hebben we de berg zonder kleerscheuren bereikt. Het beklimmen van de berg was met 33 graden wel een uitdaging. Zo moesten we tussen de in totaal 580 treden wel zo nu en dan een pauzetje nemen om ons vocht te kort aan te vullen. Aangezien we zeiknat van zweet waren en ik mijn rode kleurtje weer gezellig op mijn witte koppie kreeg. Zelfs met dit aanzicht wouden mensen nog met ons op de foto. Eenmaal toen we de top hadden bereikt was elke stap het meer dan waard geweest. Aangezien we een grandioos prachtig uitzicht hadden. We namen zelfs nog als echte acrobaten nog gevaarlijke risco’s om de perfecte foto te maken bij het draken hoofd bovenaan de top. Ik riep nog naar Iris ‘’ Alles voor de foto he’’, die als fotograaf beneden stond terwijl Lisa en ik naar boven klommen. Deze berg is één van de mooiste plekken die ik tot nu toe in Vietnam heb gezien. Na de klimtocht zijn we opzoek naar een zwembad gegaan. In de avond hebben we gegeten bij ‘’Chookies’’ een hippe tent met een strand vibe. Hier heb ik de beste maaltijd tot nu toe genuttigd. We genoten van heerlijke sandwich met kip en echte Heinz ketchup en als afsluiter deelde we carot cake, een brownie en apple crumble. De rekening hiervan namen we dan ook graag voorlief. Met voor de eerste keer volle maagjes en leeg bord zijn we voldaan weer teruggefietst naar ons hostel. De allerlaatste dag hebben we weer een bestemming uitgekozen om met ons fietsje naar toe te fietsen. Dit keer kozen we voor een tempel. We hadden deze dag ook niet veel keuze in onze bestemmingen, want ons geld was helemaal op. Nu zaten we met een dilemma, want we moesten onze overnachting, fietsen en vervoer terug naar Hanoi nog betalen. De pinautomaat in Tam Coc was echter leeg. Hierdoor moesten we 9 km naar Ninh Bihn fietsen om daar opzoek naar pinautomaat te gaan. Over de grote snelweg zijn we gefietst waar we uiteindelijk een pinautomaat aantroffen. Het was belangrijk heel strak langs de weg en achter elkaar te fietsen. Na wat geld te hebben gecasht konden we naar onze echte bestemming, namelijk de tempel. Bij de tempel werd weer extra bevestigd dat wij een attractie hier zijn. Zo heb ik in mijn periode in Vietnam voor glimp ervaren hoe is om een bekende Nederland te zijn. Bij de tempel wouden meerdere mensen van man, vrouw tot kind weer met ons op de foto. Dit ging soms ongevraagd, waarbij mensen weer stiekem selfies met ons namen of gewoon met hun kind in hun handen naast ons gingen staan. Door de enorme hitte besloten we naar het bezoek aan de tempel, opzoek naar zwembad te gaan. Dit was uiteindelijk een gebed zonder einde. Aangezien sommige zwembaden dicht zaten vanwege het winterseizoen hier. Ja mensen het is hier winterseizoen met een tempratuur van 33 graden. Ook waren de meeste zwembaden alleen voor de hotelgasten. Toen we uiteindelijk een zwembad hadden gevonden lag dit achter een berg en hier was geen zon te bekennen. We besloten toch hier een frisse duik te nemen en te genieten van de zon. De tijd in Tam Coc is vloog weer voorbij en onze bus stond alweer bijna klaar voor vertrek. Ik kijk met heerlijk gevoel terug naar dit weekend.