Als de tijd vliegt, vlieg mee!

Wauw wat gaat de tijd toch snel, de zes weken zijn voorbij gevlogen. Het heeft een tijd nodig gehad voordat ik kon wennen aan Hanoi. Inmiddels ben ik na dikke twee weken ziek te zijn geweest door het voedsel en de hygiëne hier, nu weer aan de betere hand. Blijkbaar kan mijn maag, het voedsel en het leven hier minder goed hebben dan andere mensen. Op mijn project heb ik ook meer mijn plekje gevonden en weet ik beter hoe ik de docenten kan ondersteunen in de dagelijkse taken. Het is heel belangrijk om zelfinitiatief te nemen om wat van het project te maken. De kinderen op het project zijn erg jong en de taken van de leraren zijn het organiseren van activiteiten en het spelen met de kinderen. De taakomschrijving is te vergelijken met die van een kleuterjuf en dit is voor ons als SPH-er niet heel uitdagend. We hebben onlangs meegekeken in de observatie ruimte en konden hier iets meer terugzien over hoe de diagnoses bij de kinderen tot zijn gekomen. Er blijven wel gevallen waarbij wij bijv. niet direct de signalen zien dat een kind Autisme heeft en de docenten benoemen dat de gehele klas Autisme heeft. Ook in het klaslokaal en in de benadering van de leraren richting de kinderen is niks terug te zien over hoe zij rekening houden met Autisme of ADHD van het kind. Hierin zijn ook verschillen over wat wij ‘normaal’ vinden en wat leeftijdsadequaat gedrag is. Op maandag hebben we onze office day, waarop we aan het activiteiten boek werken en aan een presentatie die we aan de teachers gaan geven over hoe om te gaan met kinderen met ADHD en Autisme.

Er blijven situaties die moeilijk zijn om aan te zien met name hoe er met de kinderen wordt omgegaan bijv. leraren of ouders die schreeuwen naar de kinderen of hen slaan. In Nederland zouden dit situaties zijn waarin ik direct zou ingrijpen. Echter ben je hier in een ander land en heb je met andere gebruiken/normen en waarden te maken. Ik kan hier niet de positie innemen om daar direct de mensen op aan te gaan spreken. Wel stel ik door middel van de tolk vragen aan de docenten wat maakt dat ze voor bepaalde benadering kiezen. Hieruit is vooral op te maken dat de Vietnamese kinderen waarden, zoals discipline, respect en beleefdheid mee krijgen in hun opvoeding. Zij moeten doen wat een volwassene van hen vraagt. Op het project probeer ik echt mijn eigen begeleidingsstijl en benaderingswijze aan de kinderen en de docenten te laten zien. Hiermee laat ik ook een andere aanpak aan de docenten zien dan misschien voor hen gebruikelijk is. Doordat ik niet met de kinderen kan praten, luisteren de kinderen ook minder goed als ik wat van hen vraag. Soms helpt het wanneer ik in het Nederlands praat tegen de kinderen. Zij doen dan wat er van hen verwacht wordt en lijken de boodschap te begrijpen. Daarnaast maak ik veel gebruik van mijn non verbale communicatie en dit zorgt voor grappige situaties. Op deze manier kan ik ook contact met de docenten maken. Dit is ook belangrijk gezien de tolken ook niet elke dag aanwezig zijn. Ik snap dan ook niet dat mensen die bijv. mee doen aan een programma, zoals ik vertrek niet de taal leren van het land waar zijn naar toe gaan. In Vietnam is dit al helemaal belangrijk gezien hier niemand Engels spreekt. Ik leer hier veel geduld te hebben gezien het willen ‘veranderen’ van situaties voor de docenten ook spannend is. Daardoor probeer ik ook niet de positie in te nemen als de Westerling die alles wel even beter komt maken of doen. De docenten staan wel open voor mijn ideeën en bevindingen, alleen weten zij zelf niet goed waar zij ondersteuning in zouden willen of veranderingen in zouden willen zien.

De afgelopen tijd hebben we leuke uitjes gehad en de viering van internationale vrouwendag. Hier werd op stage flink voor uit gepakt, omdat er allerlei mooie dingen werden gemaakt door de kinderen en de activiteiten in teken stonden van deze dag. Echter voelde dit ook wel dubbel gezien de docenten vertelde dat deze dag is georganiseerd, zodat vrouwen één dag niks hoeven te doen thuis en de man de huishoudelijk taken op zich neemt. De rest van jaar is het ‘mannen dag’ en eigenlijk zeiden de moderne Vietnamese in ons huis dat het eigenlijk de onderdrukking is van de vrouw. We kregen bij de kledingwinkel een roos aangeboden van de verkoopsters ook ter gelegenheid hiervan. Naast de leuke momenten zijn er natuurlijk ook minder leuke momenten. Confronterende momenten waarbij jezelf tegenkomt, maar ook momenten dat je ogen moet sluiten voor onrecht wat je hier ziet.

Een voorbeeld hiervan is dat ik onderweg naar de supermarkt een bench vol met wel vijftig puppy’s tegen ben gekomen. De omstandigheden waren der mate slecht dat de hondjes zich niet konden bewegen en onder de stront en plas zaten. Dit was echt afschuwelijk om te zien en uiteraard heb ik de nodige tranen moeten laten. Het herinnerde mij ook aan mijn eigen hond Bo en hoe goed leven zij bij ons thuis heeft. Doordat ik mij er bewust van ben dat ik niks voor deze hondjes kan betekenen, voelde ik mij heel machteloos en egoïstisch/hypocriet. Ik kan zo’n hondje geen leven bieden hier in Nederland en het heeft geen zin om hem/haar te redden. Tegelijkertijd voelt het hypocriet, omdat ik als grote dierenliefhebber mij wel verantwoordelijk voel om hen te helpen en niets liever zou willen dan dat. Alleen zegt mijn hart wat anders dan mijn hoofd en in dit geval weet ik dat geen zin heeft om mijzelf in de problemen te werken. Ik kon de verkoper op dat moment wel wat aan doen. Hij is zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust en voor hem is dit de normaalste zaak van de wereld. Ook de bevolking eromheen kijkt er niet op of onder van. In de straten zijn we ook al gebraden hond tegengekomen op de toonbank. Met mijn hart onder mijn ziel ben ik doorgelopen, uiteraard ging dit niet vanzelf en had ik wat hulp nodig.

Ons centrum CSDS heeft afgelopen vrijdag een bonding day georganiseerd met groot deel van de vrijwilligers van het centrum. Tijdens deze dag hebben spelletjes gedaan om elkaar beter te leren kennen en vooral lol te hebben met elkaar. We hebben bijv. o.a. van afval outfits gemaakt en deze aan elkaar gepresenteerd. Ook hebben we onze moves laten showen op de Nederlandse liedjes.

De afgelopen weekenden zijn wij in Hanoi gebleven en hebben wij ons hier vermaakt met o.a. het nachtleven hier. We hebben een bezoekje aan de oude gevangenis gebracht. Dit was zeer indrukwekkend. Met name bij de dode cellen kreeg je brok in je keel. De cellen waren mega klein en de mensen zaten met hun voeten vastgebonden, ze konden geen kant op. Ook waren er foto’s van de Amerikanen te zien en hoe goed zij hadden in de gevangenis. Zij kregen kerstmaaltijd, cadeaus van thuis en konden basketballen. Één van de Amerikaanse vrijwilligers vertelde dat dit helemaal niet waar was en propaganda was. De Amerikanen hadden helemaal geen goed leven, maar werden gemarteld. Zeker een aanrader om een bezoekje te brengen aan dit museum. Ik heb foto’s bijgevoegd van het museum. Na het bezoek aan het museum hebben we wat gedronken in een post it café. Een café bomvol met post iT, waar je wat op kon schrijven. Werkelijk waar alles zat onder de post it. Uiteraard heb ik zelf ook een quote opgeschreven en het mooie was om te zien dat ik enkel positieve post It’s had gelezen van mensen over de hele wereld. Door de weeks zijn we nog met elkaar wezen bowlen en hebben we een escape room in Hanoi gedaan. Laat ik ten eerste zeggen ik ben geen bowling kampioen en heb hier helaas geen verborgen talent in. In tegen deel tot de Vietnamese die non-stop strikes gooide en zelfs de kleine kinderen gooide mij er dik uit. De escape room was natuurlijk in het Engels en daardoor nog ietsjes lastiger dan normaal. Doordat we hier in het huis veelal Engels praten vanwege alle verschillende nationaliteiten merk ik dat mij eigenlijk prima afgaat. De escape room was gebaseerd om de film Jumani, helaas had ik hier geen voordeel in, want ik had de film niet gezien. We hebben de escape room op nippertje gehaald, maar dan wel met twee minuten extra tijd ha ha en heel veel hints. Met andere woorden we zijn gewoon dik gematst. Beide activiteiten zijn superleuk om te doen hier in Hanoi! Vandaag hebben we een fietstocht gedaan met Friends of travel Vietnam. Dit is van een Nederlandse eigenaar die vijftien jaar geleden in Hanoi is komen wonen. Hij zocht nog proefkonijnen voor zijn fietstocht die hij hier wil gaan oprichten. We deden de fiets tocht met nog andere meiden die ook door Azie aan backpacken waren. De fietstocht heeft ons een beter beeld van Hanoi gegeven en mij zijn charme van deze stad weer opnieuw laten inzien. We zijn op plaatsen gekomen waar we te voet niet zouden komen. Allereerst hebben we een bezoek gebracht aan de train street, waar de trein gewoon door straten rijdt langs de huizen. Daarnaast hebben we een tempel bezocht en hebben we bij één van de lokale bewoners wat gegeten. Deze vrouw was op jonge leeftijd zwanger en werd verlaten door de man van wie zij zwanger was. Hij stond bekend als echte playboy. Dit is echt een schande in Hanoi wanneer je ongetrouwd een kind krijgt en hierdoor kon zij moeilijk een partner weer vinden. Ze kon niet terugkeren naar haar ouders, want die wouden niks meer van haar weten. Toch vond zij wonder boven wonder haar grote liefde. Waar ze haar nieuwe leven mee op bouwde. Zo bouwde ze haar huis dichtbij de brug waar wij overheen zijn gefietst van afval en materiaal wat anders naar de stort werd gebracht. Helaas heeft ze met haar grote liefde niet oud kunnen worden en is hij overleden. Nu woont ze alleen dicht bij brug en vind ze erg leuk dat de mensen van de fietst tocht bij haar thee komen drinken. We kregen bananen aangeboden die zij zelf verbouwde. We sloten de fietstocht af met een koud drankje, een echte aanrader! Een ander mooi vooruitzicht is dat wij ons ticket naar Thailand hebben geboekt. Hier gaan wij bijna 3,5 week naar toe. Wij moesten het land uit om ons visum te verlengen en wouden natuurlijk genieten van al moois wat Thailand ons heeft te bieden. We hebben al ongeveer een reisroute uitgezocht met welke plaatsen we daar willen gaan bezoeken o.a. de mooie stranden koh lanta en koh phi phi in het zuiden van Vietnam. Na drie weken Thailand zullen we voor twee weken naar het zuiden van Vietnam gaan. Om hier weer van onder naar boven alle plaatsen, zoals Hoi An, Phong Nha, Hué, Dalat etc te verkennen en weer terug naar Hanoi te gaan als onze eindbestemming. Morgenavond gaan we weer stappen en zondag hebben we in Hanoi het Holi festival, waarbij je gekleurd poeder op elkaar gaat gooien. Ik ben mega benieuwd hoe zal zijn!